Donderdag 14 november liep Rick trots met zijn felbegeerde eetdiploma over de rode loper SeysCentra uit. Na een behandeling van tien maanden is hij  klaar om het normale leven weer op te pakken. Eten is niet langer een moeizame taak, maar een feestje!

‘Ik ben niet meer bang voor eten!’

De laatste keer dat ik iets deelde over het ‘leren-eten-proces’ van Rick, was tijdens de moeilijkste periode van zijn eetbehandeling. Alle kinderen om hem heen hadden zomervakantie, maar hij moest dagelijks naar de eetschool. Huilend ging hij de taxi in en aan het einde van de dag kwam hij er weer huilend uit. Het was een komen en gaan van kinderen in zijn behandelgroep. De meesten volgden net als zijn zus (zie de eerdere blogs), het traject van 4 tot 8 weken. Omdat hij een lang traject volgde had hij het idee gekregen dat hij niet goed genoeg zijn best deed. Hij zei regelmatig: “Ik ben de sloomste, ik kan niks! Iedereen gaat weg en ik moet blijven. Ik mag vast nooit meer weg bij de eetschool!”

Er waren momenten dat ik op het punt stond de handdoek in de ring te gooien. Ik vroeg me namelijk af of het doel de middelen wel heiligde, nu hij er zo zichtbaar onder leed. Niet dat de eetschool een vreselijk plek is om te zijn. In tegendeel zelfs; de groepsleiders en behandelaren zijn stuk voor stuk bijzonder lief geweest voor Rick. Ze deden er alles aan om hem een fijne tijd te bezorgen. Het beeld dat hij thuis liet zien, van de verdrietige jongen die het zwaar had, liet hij niet zien als hij op de eetschool was. Ik kreeg filmpjes waarop hij vrolijk meedeed met de activiteiten op de groep en absoluut geen ongelukkige indruk wekte. Hierdoor besloten we toch de behandeling door te zetten. Makkelijk was het niet en ik vond het psychisch zwaarder dan ik van te voren had gedacht.

(Ik schreef hier voor EO een blog over, waarin ik een inkijkje geef in de emotionele rollercoaster die je als ouder kunt ondergaan, wanneer je kind in behandeling is:

https://www.eo.nl/artikel/als-je-kind-bijna-niks-durft-te-eten-ik-had-hem-dit-graag-bespaard?srsltid=AfmBOoqEzYkKaGGOTJFdHNIAL-PEEllkQ85VQ4rEMVYCvyG2E4AndrHF)

Einddatum

Omdat zijn plafond bereikt leek qua behandeling, werd besloten dat hij half november zou afronden bij de eetschool. Dan was hij tien maanden onder behandeling geweest en werd het hoog tijd dat hij zijn normale leven weer kon oppakken. Rick had voldoende leren eten om zich de komende jaren te redden. Als het nodig was kon hij over een jaar of vijf, wanneer hij zelf meer gemotiveerd was, altijd nog een kort behandeltraject volgen.

Diep van binnen waren we een beetje bang voor de tijd ná de eetschool. Nog steeds was zijn safe-food lijstje niet zo lang. Hij was dan wel verdriedubbeld ten opzichte van vóór zijn behandeling, de eetproblemen waren niet over. Zo kon hij bijvoorbeeld nog steeds geen ‘feest-eten’ eten. Op sociaal gebied zou hij dus nog steeds vastlopen; hij at geen patat, pizza, pannenkoeken, broodjes, croissantjes, knakworstjes of alles wat kinderen eten als ze een feestje hebben of een leuke uitje hebben.

EMDR

Tot opeens alles veranderde. Van de één op de andere dag. Rick had net zijn eerste EMDR-sessie achter de rug, waarbij de angst voor het proeven van nieuwe producten werd aangepakt, toen hij tijdens een eetsessie een pannenkoek moest proeven. Er waren al verschillende’ ‘pannenkoek-eetsessies’  aan vooraf gegaan en die dag stond het kauwen van een klein stukje pannenkoek op de planning. Normaal is dit een heel lang proces -hij deed, zeker de eerste maanden, gemiddeld twee maanden over het aanleren van een nieuw product- waarna de hoeveelheid vervolgens stap voor stap werd verhoogd, maar tot ieders verbazing vond hij de pannenkoek zó lekker, dat hij meteen een halve op at. “De volgende keer wil ik een hele!”, zei hij. We werden na de sessie gebeld, omdat de behandelaren ook perplex waren door deze omslag.

Hij zei: “Nu kan ik eindelijk ook iets eten als we naar een restaurant gaan én als het pannenkoekenfeest is op school! Dan vindt niemand mij meer raar!” Uit deze uitspraak bleek wel dat hij zich al die jaren anders en onbegrepen heeft gevoeld. Vanaf dat moment ging het razendsnel. Hij zei verbaasd: “Ik ben helemaal niet meer bang voor eten!” En dat was ook zo. Er waren dagen dat hij wel vijf nieuwe producten op een dag leerde eten. Wij dachten dat eten ‘oké’ vinden het hoogst haalbare voor hem was, maar inmiddels is gebleken dat hij heel veel producten ook echt lekker vindt! Eten is niet langer een moeizame taak of hard werken voor hem, maar een feest van ontdekking. Er gaat een wereld voor hem open, nu hij zijn angst om te eten kwijt is. Met zijn angst om te eten, verdween ook zijn kokhalsreflex wanneer hij iets nieuws proefde.

Wonder

Rick kan, na tien jaar vol ellende en zorgen, ETEN! Voor een ander zo gewoon, voor ons een wonder! We hadden nooit durven hopen dat dit nog eens zou gebeuren. Toen hij dit traject startte was onze enige verwachting en hoop, dat hij water zou leren drinken en een andere smaak babypotje zou leren eten. Na bijna 3500 avonden op rij babypotjes te hebben gegeten, eet hij al vier weken volledig met de pot mee! We hebben de hele voorraad babypotjes weggedaan. “Ik ben geen baby, maar een grote jongen”, zei hij vastberaden.

Hij eet alles wat wij hem voorzetten en geniet ervan. Hij is zelfs nieuwsgierig naar ons eten en wil alles proeven wat hij niet kent. Het blijft zo bijzonder en wonderlijk . We kunnen er maar niet over uit! Na tien jaar volledig vast te hebben gezeten en extreem bang voor eten te zijn geweest, is zijn angst voor het proeven van nieuwe producten volledig verdwenen. Er is zo’n enorme last van onze schouders gevallen. We zijn, naast dat we God dankbaar zijn, enorm dankbaar voor de liefdevolle, kundige manier waarop de mensen bij SeysCentra hem de afgelopen tien maanden hebben geholpen.

Luistertip!

Ik vertel iets over de wonderlijke omslag  in een podcast van de EO:

https://www.eo.nl/artikel/drie-kinderen-van-rita-maris-hebben-een-eetstoornis?srsltid=AfmBOorQYYrFUF3EDPyx-xapbOXPPjyW6JuBI_1dvzo2-vOk5xnYpnpW

Lees ook de andere delen van deze blog:

Blog | Wanneer eten niet vanzelfsprekend is