“Waarom moet ik van die vieze babyprakjes eten? Ik ben toch al groot?”

Rick* kwam deze week met een verbijsterende mededeling. Het lijkt erop dat ook hij zijn weerstand om iets nieuws te proeven begint los te laten en dat zijn angst voor onbekend eten iets afneemt. Louise* genoot nog even na van de vele reacties op haar tv-debuut. Daarnaast zit zij heerlijk aan de bami, boerenkool met worst en volkoren boterhammen met kaas en boterhamworst en laat zij ons nog dagelijks versteld staan.

Het begin van de zevende behandelweek bij SeysCentra stond in het teken van de nieuwsuitzending op Het Jeugdjournaal. Het item waarin Louise haar tv-debuut maakte was trending op zowel Instagram als TikTok. Bijna een miljoen mensen bekeken de video op Instagram en anderhalf miljoen mensen op TikTok. Er kwamen enorm veel vragen; heel veel kinderen en volwassenen herkenden deze eetproblemen en wilden er van alles van weten.

https://jeugdjournaal.nl/artikel/2511134-emily-lustte-bijna-niks-en-krijgt-daarom-eetles

Helaas waren er ook vervelende reacties, daarom is afgelopen maandag door de NOS besloten de reacties onder dit item op alle mediakanalen uit te zetten. Mijn mailbox stroomde vol met beledigende opmerkingen en haatdragende taal. Ik ben zelf inmiddels wel wat gewend, maar voor Louise vond ik dit minder leuk. Ze heeft er gelukkig zo min mogelijk van meegekregen en genoot van alle complimenten die ze kreeg.

https://nos.nl/artikel/2511175-arfid-een-minder-bekende-eetstoornis-die-vooral-kinderen-treft

“Ik ben toch geen baby?!”

Woensdagavond, tijdens het naar bed brengen, zei Rick opeens: “Ik ben toch geen baby?! Ik ben bijna tien!” (over 5 maanden) Ik vroeg hem verbaasd waarom hij dat zei. Het hoge woord kwam eruit: “ Waarom moet ik dan van die vieze babyprakjes leren eten? Ik ben toch al groot? Dat is voor baby`s van zes maanden! Ik wil liever pizza en pannenkoeken leren eten en het eten dat Louise heeft geleerd, zoals aardappeltjes!” Het was mij al opgevallen dat hij tijdens het eten de hele tijd naar Louise zat te kijken. Zij at een bord vol aardappels, wortels en vis, iets wat we zelf nog nauwelijks kunnen bevatten. Dat Rick uit zichzelf aangaf dat hij iets wilde leren eten, gaf zo`n blij gevoel, dat ik bijna over mijn benen struikelde, in de haast dit wonderlijke nieuws met mijn man te delen.

De volgende dag, tijdens een eetsessie waar ik bij mocht zijn, moedigde ik Rick aan om te vertellen wat hij de avond daarvoor tegen mij had gezegd. De ‘eetjuf’ vond het heel knap dat hij dit zelf aangaf en beloofde hem dat hij dat natuurlijk ook mag leren eten, maar dat hij nog wel moet blijven oefenen met babypotjes. Dit omdat zijn huidige potjes binnenkort niet meer verkrijgbaar zijn en het eetproces zó langzaam gaat, dat er maanden overheen zullen gaan, voordat hij een volwaardige maaltijd kan eten en voldoende voedingsstoffen binnenkrijgt. Hij was op zijn zachtst gezegd ‘not amused’ toen hij dat hoorde. Daar ging zijn mooie plannetje. Later die dag stond er toevallig op het programma dat ze met de groep pizza gingen maken. Hij deed zowaar mee en durfde alle ingrediënten aan te raken. Iets wat heel normaal lijkt, maar hem in het verleden nooit eerder is gelukt.

Vermijding

Nadat Rick terug was naar de groep had ik aanvullend een gesprek met zijn behandelaar. Ze vermoedde dat deze spontane opwelling voortkwam uit het feit dat hij op het punt was aangekomen waarop hij voor het eerst een hap van het babyprakje moest doorslikken. De achterliggende weken is gebleken dat Rick een ster is in het vermijden van moeilijke opdrachten en dat hij met de meest ingenieuze ideeën aankomt om onder het doorslikken van eten, dat niet onder zijn safe-food valt, uit te komen. Zijn behandelaar had sterk het vermoeden dat dit opnieuw zo`n vermijdend plannetje was van hem.

Even voor de context: deze week is Rick gestart met een soort bingokaart waarop overzichtelijk is te zien wat hij, tijdens de 15 sessies die hij per week krijgt, allemaal moet doen. Hij koos eerst de minder moeilijke opdrachten uit -zoals water drinken, melk proeven en kauwen op een appel en peer- en realiseerde zich pas woensdagavond dat er alleen nog maar zes moeilijke opties waren overgebleven. Dat betekende dat hij donderdag en vrijdag alleen maar moeilijke sessies had.

Hij is bij verschillende producten op het punt van doorslikken aangekomen. Vandaar zijn noodplan op woensdagavond; dan kon hij weer helemaal opnieuw beginnen met alleen naar de producten kijken en was hij de komende weken uit de gevarenzone. Ik dacht heel naïef dat ik getuige was van hét moment dat de knop omging bij hem en was door het dolle heen geweest. Na deze relativerende uitleg begreep ik dat ik er met open ogen was ingestonken.

Succes op de groep

Tot onze verbijstering durft Rick op de groep een ander merk brood te proberen en eet hij zelfs volkorenbrood in plaats van bruinbrood. Hier was jarenlang geen beweging in te krijgen. Hij eet zelfs zijn hele brood op en laat niet langer twee stukjes liggen. Daarnaast hebben ze hem stap voor stap geleerd om ook aan tafel te eten bij de andere kinderen en hoeft hij niet langer in een aparte ruimte te eten. Ook drinkt hij opeens een ander merk en andere smaak limonadesiroop. Voor hem (en ons) zijn dit ongekend grote overwinningen.

Dit geeft ons hoop voor de toekomst. Hij laat zijn strikte regels rondom eten en zijn extreme angsten, blijkbaar stukje bij beetje los. Als hij eenmaal gaat beseffen dat een merk er niet zoveel toe doet scheelt dat ons al zoveel stress in de toekomst; hierdoor zijn er namelijk meer opties wanneer iets van zijn safe-food lijstje is uitverkocht of niet meer leverbaar. Ook kan hij in de toekomst gewoon bij ons aan tafel eten en doet de locatie waar gegeten wordt er misschien niet langer toe. Wat een enorme winst! Zijn behandeling werpt duidelijk vruchten af!

Afronding

Louise is bezig met het afronden van haar behandeltraject. Deze week heeft ze hard geoefend met gezond beleg op brood, vlees en gecombineerde maaltijden, zoals nasi, bami en stamppot. Het was niet altijd even makkelijk, maar we weten nu wel dat ze langzaam maar zeker aan een nieuwe smaak went en dat het uiteindelijk steeds makkelijker zal gaan.

Tijdens de oudersessies hebben we het gehad  over de periode na de behandeling. Wat gaan wíj doen als Louise opnieuw eten gaat weigeren en ze langzaam terugzakt in het oude, selectieve eetpatroon? Wat als zij tijdens een periode van stress weer minder gaat eten qua hoeveelheid? Vragen waar we goed over na moeten denken met elkaar. Ik merk dat mijn angst daar ook zit. Het is fantastisch dat het nu zo goed gaat, maar wat als de stok achter de deur er niet meer is of dat er stressvolle tijden aankomen voor haar? Ik hoop zo dat eten niet opnieuw een strijd zal worden. Louise is er zelf niet zo bang voor. Ze zegt dat ze misschien wel zal mopperen, maar dat ze het uiteindelijk wel zal opeten. Goed om te weten. Tijd om wat meer te oefenen op een strenge, indrukwekkende blik, voor het geval deze nodig is.

Thuis

We zijn allemaal blij dat we weer thuis zijn en genieten heerlijk van het slapen in onze eigen bedden.  De dagen zijn wel veel langer helaas. Vooral Rick heeft daar veel moeite mee. Hij moet ’s morgens wakker worden gemaakt en daar wordt hij niet blij van. Voordat hij naar SeysCentra ging had hij kortere schooldagen dan zijn klasgenootjes. Dit omdat hij anders te overprikkeld raakte. Nu is hij van half 8 tot half vijf van huis en dat hakt er flink in bij hem. Aan het einde van de dag is hij moe en verdrietig, maar als hij een tijdje thuis is en met rust gelaten wordt knapt hij gelukkig weer wat op. Komende week zullen we nog een laatste keer twee keer per dag op en neer rijden naar Malden. Vrijdag 15 maart zal de rode loper worden uitgelegd en zal Louise SeysCentra met een eetdiploma verlaten. Ze heeft veel zin om weer naar haar eigen school te gaan, maar zal de begeleiders en kinderen wel erg missen. Ze heeft een mooie tijd gehad bij SeysCentra en is de afgelopen weken op alle fronten gegroeid! Rick zal nog zeker tot het einde van dit jaar naar SeysCentra blijven gaan. Vanaf maandag 18 maart zal hij door een taxi worden vervoerd. Iets waar we heel dankbaar voor zijn.

*Hoewel de meeste lezers weten wat de voornamen van mijn kinderen zijn, heb ik er, met het oog op hun toekomst, voor gekozen om niet hun echte namen te gebruiken. Nu Louise in een uitzending van Het Jeugdjournaal is geweest, is ze niet langer anoniem, maar zal ik wel onder haar tweede naam blijven schrijven, om verwarring te voorkomen.

Lees ook:

Deel 7. Terug naar huis

Deel 6. Van de kaart

Deel 5. Gemengde gevoelens

Deel 4. De knop is om!

Deel 3. Week vol overwinningen

Deel 2. Startweek vol emoties

Deel 1. Afscheidnemen van huis en haard