De eerste week van de eettherapie zit erop. Een bijzonder pittige week met veel emoties. Het is tenslotte niet niks om vier keer per dag geconfronteerd te worden met je grootste angst. Er waren momenten waarop ik mezelf afvroeg of dit het allemaal wel waard was, maar er waren ook momenten waarop ik hoop kreeg op een goede afloop; het resultaat na één week eetschool is namelijk ongekend!

“Er is in een week meer gehuild dan in de afgelopen vijf jaar”

Begin deze week vertrokken we met twee volgeladen wagens richting Kindergasthuis De Boeg in Groesbeek, waar wij, vanwege de eettherapie van onze jongste kinderen (Louise* (10) en Rick* (9)) gedurende zes weken gratis mogen verblijven. Iets wat ons zeer verbaasde; hoe is het mogelijk dat zoiets gratis kan worden aangeboden? Na onderzoek bleek dat De Boeg dankzij donaties kan bestaan.

Jaarlijks is het een komen en gaan van gezinnen die door een intensieve behandelperiode gaan bij één van de ziekenhuizen of behandelcentra in deze omgeving. Zo kwam er deze week een ouder met een kind, die de volgende dag om 8:00 een afspraak had in het ziekenhuis, voor maar één nachtje slapen. Dat scheelde hen namelijk uren rijden ‘s morgens vroeg. Maar er zit ook een gezin voor een revalidatietraject.

Doucherooster

We hadden geen idee wat we konden verwachten van het Kindergasthuis. Zou er één douche zijn waar we om de beurt konden douchen? Ik stelde mezelf al een doucherooster voor. Of zouden we elke avond als één grote familie met de andere gezinnen eten en om de beurt grote stampotten maken? Ook vroeg ik mezelf af hoe zou het ’s avonds zou gaan? Zou er een rooster zijn wie wanneer op de bank mocht zitten? Zou er eigenlijk wel Wifi zijn of een ruimte om te werken? Met deze vragen in mijn achterhoofd kwamen we begin deze week aan bij De Boeg.

In de deuropening stond een vriendelijke dame op ons te wachten. Ze heette ons hartelijk welkom en gaf een rondleiding door het huis. Later hoorde ik dat dit huis draait op vrijwilligers, die zich met hart en ziel inzetten om de gasten een zo fijn mogelijke tijd in de Boeg te bezorgen. Om de dag komt er iemand langs om te vragen hoe het gaat. Ze vullen hier en daar de voorraden aan, draaien een wasje of maken kamers klaar voor volgende gasten. Je hoeft maar te bellen en ze komen eraan om te helpen.

Positief verrast

Tijdens de rondleiding door het huis vielen we van de ene verbazing in de andere. Alles viel ons zo ontzettend mee. Ten eerste -een afwijking van mij- viel mij de heerlijke frisse geur op, die in het huis hangt. Alles was kraakhelder, doordat de wekelijkse schoonmaak net daarvoor was gedaan. Overal stonden Rituals geurstokjes. In de open keuken staat een grote eettafel met kleurige stoelen eromheen. De woonkamer is gezellig ingericht met een grote hoekbank en een kast vol boeken. Alles straalt sfeer uit en nodigt uit om even heerlijk te ontspannen. We waren de enigen die hier ’s avonds gingen zitten of aan de eettafel spelletjes deden. We aten niet gezamenlijk met de andere gasten, dus ik kon voor mezelf klaarmaken wat ik wilde en wanneer ik dat wilde.

Onze suite bestaat uit twee aangrenzende slaapkamers met een eigen badkamer. In mijn kamer staat een bureau, waar ik deze week heerlijk aan heb gewerkt. We konden onze eigen gang gaan en waren de enigen die gebruik maakten van de woonkamer. Heel af en toe kwamen we iemand tegen, maar het was zeker niet ongemakkelijk. Het huis is volledig ingesteld op kinderen; er zijn knutselspullen, Lego, Playmobil, boeken, een Playstation en een Wii. Ik kan niet anders zeggen, dan dat dit een heerlijke plek is om te mogen verblijven, tijdens deze intensieve periode. Er staan zelfs elektrische fietsen die ik mag gebruiken, als ik hier, in deze prachtige bosrijke omgeving, zou willen fietsen.

“Het brak mijn hart om hun verdriet en angst te zien”

Hoe mooi het allemaal ook klinkt, we zijn hier niet op vakantie. De kinderen hebben het gedurende de afgelopen week bijzonder zwaar gehad. Er is in een week tijd meer gehuild dan in de afgelopen vijf jaar bij elkaar. Het brak mijn hart om hun verdriet en angst te zien. Ze missen hun oude leven en willen dat alles weer normaal wordt. Ook missen ze hun lieve vader, broer en zussen en vriendjes en vriendinnetjes van school. Het is bijzonder zwaar voor hen om dagelijks, gedurende vier eetsessies per dag, geconfronteerd te worden met je grootste angst. Er waren dagen dat ik twee huilende kinderen wegbracht en ze huilend weer ophaalde. Het was dan ook een zeer welkome verrassing toen er een grote doos vol leuke cadeautjes van de familie werd bezorgd. Ook de kaarten die dagelijks binnendruppelen worden erg gewaardeerd. Dit waren voor hen lichtpuntjes in deze moeilijke startweek.

De eerste nachten huilden ze zichzelf in slaap, bang voor de volgende dag. Dit ging mij niet in de koude kleren zitten. Voor hen niet merkbaar huilde ik met hen mee. De vraag, of dit het wel allemaal waard was, spookte regelmatig door mijn hoofd. Kon ik hen dit wel aandoen? Tegelijkertijd besefte ik heel goed dat we niet anders konden. De gezondheid van Louise* gaat hard achteruit. Ze is steeds vaker ziek -deze week was ze ook een dag ziek en moest ze bij mij blijven- en heeft steeds langer nodig om te herstellen. Ook is het menu van Rick zó beperkt, dat er niks meer vanaf kan vallen. Zeker nu zijn avondeten -een Olvaritpotje in bruine bonensmaak- uit het assortiment is en we geen alternatief meer voor hem hebben.

Wonder

Worstelend met deze gedachten, haalde ik hen gisteren op van het behandelcentrum. Het eerste wat mij opviel was dat Rick met drie andere kinderen op de bank zat en druk bezig was met een spel. Hij vertelde trots dat hij drie nieuwe vrienden had. Vervolgens zei hij: “Ik ben erg trots op mezelf, want ik heb vandaag een slokje water geproefd!” Mijn mond viel open. Ik kon wel huilen van blijdschap! Dit was iets wat we al zolang hoopten; als hij water kan drinken hoeven we namelijk niet meer zo bang te zijn als het enige dat hij kan drinken niet meer leverbaar is. Dat hij in de eerste week al een slokje water durft drinken is in mijn ogen echt een wonder!

Ook Louise had iets bijzonders te vertellen: zij had stukjes peer en druif geproefd en vond het zelfs lekker! Dit was een week geleden ondenkbaar geweest. Ik ben zo trots op haar! Gelukkig zijn er twee meisjes van haar leeftijd waar ze het goed mee kan vinden. Al met al is het een bijzonder week geweest, waarin veel is gebeurd. De angst voor de eetschool is weg, er is minder weerstand en tegenzin om naar de eetschool te gaan, er wordt minder gehuild én er zijn prachtige resultaten behaald. Een fantastische afsluiting van een intensieve week vol emoties. Dat geeft hoop voor de komende week, maar eerst ga ik snel de koffers inpakken; we gaan van vrijdagmiddag tot zondagmiddag naar huis. Iets wat altijd heel normaal was, maar nu aanvoelt als een feestje!

*namen zijn gefingeerd vanwege de privacy van de kinderen

Wil je iets doneren aan Kindergasthuis de Boeg of ben je op zoek naar meer informatie over dit gasthuis, ga dan via deze link naar hun site.

Lees ook deel 1:

Afscheidnemen van huis en haard

Wat is ARFID?