We zitten hoog en droog op Gran Canaria, hoor! Wat voelen wij ons een stel bofferds! We kunnen het zelf nog niet helemaal bevatten. Wat een avontuur! Ik zal even bij het begin beginnen: zoals ik eerder vertelde hebben we een doos met eten naar het hotel gestuurd, omdat we er in deze huidige tijd niet op durfden te vertrouwen dat de koffer daadwerkelijk zou aankomen als het zou meegaan als ruimbagage. Onze zoon kan/durft maar 5 producten (inclusief 1 soort drinken) te eten ivm de eetstoornis #ARFID). Geen eten en drinken betekent binnen 2 dagen een ernstig probleem. De eerste doos kwam terug. Tweede doos opgestuurd. Die zweeft nog ergens rond, geen idee waar. Uren aan de lijn gezeten met de douane/luchthavenpolitie van Düsseldorf, de vliegtuigmaatschappij en de kinderarts. De politie wilde meewerken, maar kon geen garantie geven dat we daadwerkelijk zijn flessen limonadesiroop, etc mee mochten nemen als handbagage. Dat zou moeten afhangen van de pet die het personeel op dat moment op had. Vanmorgen dus met een knoop in onze maag vertrokken en de kinderen verteld dat we alleen op vakantie zouden gaan als het eten mee mocht.
In hoofdstuk 2 van het boek ARFID te lijf komt dr. Jolanda Wielemaker, klinisch psycholoog, psychotherapeut en hoofddocent GZ-opleidingen K&J, aan het woord. Zij is werkzaam op het gebied van eetstoornissen en autisme bij Emergis Eetstoornissen en legt uit hoe het kan dat veel mensen met autisme gevoelig zijn voor de sensorische kenmerken van eten. Zij eten vaak zeer selectief, hebben moeite met de structuur van eten en hanteren een zeer rigide eetpatroon, waardoor ze geen nieuwe voedingsmiddelen willen proberen. Niet zelden zorgen deze eetproblemen voor lichamelijke tekorten of treden er psychosociale problemen op en spreek je van ARFID. Het gesprek dat ik hierover met haar had resulteerde in een zeer leerzaam hoofstuk, met als titel 'Gevoelig voor de sensorische kenmerken van eten', in het boek ARFID te lijf!
Over leven met ARFID 